Türkiye Ziraat Odaları Birliği (TZOB) Başkanı Şemsi Bayraktar, son beş yılda meyve üretiminin yüzde 6,7 artarak 17,9 milyon tondan 19,1 milyon tona yükseldiğini bildirdi.
Bayraktar, yazılı açıklamasında, tarımda üretim alanlarının meyve bahçelerine doğru kaydığını, son 5 yılda meyve üretim alanlarının yüzde 9,08 artarak 3,28 milyon hektara yükseldiğini ifade etti.
Bu dönemde üretim alanı en fazla artan meyvelerin yüzde 223,6 ile avokado, yüzde 122,3 ile ahududu, yüzde 99,2 ile muşmula, yüzde 73,5 ile ceviz ve yüzde 73 ile badem olduğuna dikkati çeken Bayraktar, en yüksek üretim alanı artışı gösteren ürünlerin 70 bin 195 hektar artışla Antep fıstığı, 49 bin 454 hektar artışla yağlık zeytinyağı, 34 bin 763 hektar artışla fındık olduğunu belirtti.
Bayraktar, son 5 yılda üretim alanları açısından keçi boynuzunda yüzde 57,7, nektarin şeftalide yüzde 51,8, narda yüzde 49,2, kivide yüzde 40,3 artış, turunçta yüzde 76,3, king mandalinada yüzde 39,1, yafa portakalda yüzde 24,6 azalış görüldüğünü kaydetti.
Söz konusu dönemde meyve üretim alanı en fazla artan ilin yüzde 149,4 ile Bitlis olduğuna işaret eden Bayraktar, bu ili yüzde 109,5 ile Yozgat, yüzde 69,3 ile Edirne, yüzde 64,6 ile Bartın ve yüzde 45 ile Iğdır’ın izlediğini bildirdi.
Bayraktar, meyveciliğin diğer bitkisel ürünlere göre ekonomik değeri yüksek bir üretim şekli olduğunu belirterek, ülke tarım alanlarının sadece yüzde 3,28’inin meyve alanları olmasına karşın, meyvelerin toplam bitkisel üretim değerinin yüzde 30,6’sını karşıladığını ifade etti.
Meyve üretim alanlarının ve miktarlarının arttığına dikkati çeken Bayraktar, şunları kaydetti:
“Son beş yılda meyve üretimi yüzde 6,7 artarak 17,9 milyon tondan 19,1 milyon tona yükseldi. Türkiye’nin çok daha fazla meyve üretecek potansiyeli var. Önümüzdeki dönemde de meyve üretiminde üretim alanları artmaya devam edecektir. Önemli olan fazla üretimi üretici ve tüketici lehine çevirmektir. Irak, Rusya gibi pazarlarda sıkıntılar devam etmektedir. Türkiye, çok daha fazla meyve ihraç edebilir. Bunun için mevcut pazarların zorlanması, yeni pazarlar bulunması, dış pazarlara uygun üretim yapılması ve iyi bir depolama, nakliye, ambalaj, marka, pazarlama sistemi ortaya konulması gerekir. Alıcıların istediği standart ve kalite sağlanmalı, markalaşma çabaları artırılmalıdır. İç piyasada da üretici ve tüketici arasındaki fiyat farkının azaltılması hem üreticinin istikrarlı bir gelir elde etmesini sağlayacak hem de tüketicinin makul fiyatlarla ürün tüketmesini sağlayacak, iç tüketimi de artıracaktır.”
